Anılarda kalır bazen hissedip de dile getiremediklerimiz. Kenetlenmişçesine çenelerimiz, susarız. ”Keşke” diyeceğin zamana ulaşamadan, dürülüp bükülür kalırsın dünde. Nedendir bilinmez acı verir insana dünde kalmak…
Bir adım bile atamazsın yarına, bu günü yaşamaya fırsat bulamazken. Öylece kalakalırsın çocukluğunun içinde büyüyemeden. Sevdiklerine sevdiğini söyleyememenin sancısını çekerken, büyümekten korkarsın. Bilirsin ki sen büyürsen onlar bir gün bırakıp gideceklerdir seni. İşte tam da bu yüzden, belki de hiç büyümek istemezsin. Yüzleşmek acı verir belki de, aynada yansıyan saçlarında ki beyazları görünce. Çok şeyler saklıdır bu beyaz tellerin içinde. Tüm bunların hesaplarını yaparken, bu günü kaçırdığını fark edemezsin bile.
    Bunun adı nedir bilemem. Ben diyeyim terk ediliş. Siz deyin “ölüm”.
Yalnız kaldığını hissedersin bir an, yıldızlar düşerken saçlarına. Yapayalnız, kimsesiz gibi oluverirsin.
Naftalin kokusu sarmış anılarının, bir yerinde saklı kalmıştır artık, seni seninle bırakıp giderken.  Tutmaz olur sol yanın artık. Görmez kimse, senin ne kadar eksik kaldığını, ne kadar kimsesiz ve yapayalnız olduğunu.
    İşte tam da bu yüzden hep boyarım saçlarımı, belki sevdiklerimin gidişini görmemek için. Belki hep çocuk kalma arzum, tam da bu yüzden olamaz mı, diye düşünmekten kendimi alıkoyamam.
    Güle güle çocukluğumun en güzel Aysel ablası güle güle…
    Sen benim çocukluğumda saklı kaldın ki…Sen benim ak düşmemiş siyah  saçlarımda saklı kaldın ki…Bıraktığın kocaman sevginle yüreğimde kaldın ki…
    Güle güle çocukluğumun en güzel Aysel ablası güle güle…
    Güle güle çocukluğumun en güzel parçası güle güle…