Dünya, bir kez daha savaşın karanlık yüzüyle yüzleşiyor. Ekranlarımızdan eksik olmayan patlamalar, gökyüzünü delen sirenler, enkazlar altında kalan hayatlar… Ve hepsinden acısı, gözyaşlarına boğulmuş çocuklar. Bir köşe yazarı olarak değil, bir insan olarak haykırmak istiyorum: Savaş değil, barış istiyoruz!

Artık silahlar değil, kelimeler konuşsun. Hırslar değil, umutlar büyüsün. Sınırlar, insanlığın merhametine engel olmasın. Çünkü çocuklar ölmesin, umutlar tükenmesin. Her çocuğun bir oyuncağı, her annenin bir umudu, her insanın bir geleceği olsun. Biz bu dünyaya yıkmaya değil, yaşatmaya geldik.

Dünyayı yaşanmaz hale getiren sadece bombalar değil; ötekileştirme, sessizlik ve suskunluktur aynı zamanda. Şiddet yalnızca fiziki bir eylem değil; bazen bir bakışta, bazen bir susuşta gizlidir. Oysa ki dünya hepimizin… Kimsenin diğerinden üstün olmadığı, rengin, inancın, doğum yerinin bir üstünlük sebebi sayılmadığı bir dünya mümkün. Ve ancak bu bilinçle şiddete son verebiliriz.

Bugün, özgürlüğün yalnızca birkaç ülkenin ayrıcalığı olduğu bir çağda yaşıyoruz. Oysa özgürlük, insan olmanın en temel hakkıdır. Adalet, sadece mahkeme salonlarında değil; sokakta, okulda, iş yerinde, evde, hayatın her alanında hissedilmelidir. Adalet ve özgürlük için birlikte yürümek zorundayız. Kimsenin geride kalmadığı, eşitlik ilkesinin sadece anayasada değil, yüreklerde de yer bulduğu bir dünya istiyoruz.

Bu yazıyı okuyan herkese bir çağrım var: Gelin, barışın tarafında olalım. Sessiz kalmayalım. “Ben ne yapabilirim ki?” demeyelim. Çünkü barış, bir kişinin attığı bir adımla başlar. Bugün bir söz, yarın bir eylem ve belki de ertesi gün koskoca bir değişim…

Dünya değişsin istiyorsak önce biz değişmeliyiz. Savaş değil, barış için; nefret değil, sevgi için; umutsuzluk değil, dayanışma için…

Kalemimizi barış için oynatalım. Çünkü bazen bir cümle, bir silahı susturabilir.