Son yıllarda şiddet ve kavga yanlısı bir toplum olduk. Kavgasız, şiddetsiz günümüz geçmiyor. Eğer bir toplumda adalet tam olarak yoksa, o toplumda şiddet ve kavga kaçınılmaz hale gelir. Gün geçmiyor ki sağlık çalışanlarına şiddet yapılmasın, kadın cinayeti olmasın.  Ramazan ayında bile iftar öncesi ve iftar sonrası masa ve sandalyeler havada uçuşuyorsa, silahlar konuşuyorsa, toplumun neden bu hale geldiği hem de hiç vakit geçirmeden irdelenmelidir. Kavgasız, cinayetsiz, kazasız, belasız günümüz geçmiyor. Terör saldırısıyla, Trafik kazasıyla, iş kazasıyla, sokak cinayetiyle, ve daha pek çok sebeplerle günde ortalama 25-30 kişi hayatını kaybediyor. Acıyla, ölümle, kavga ve şiddetle iç içe yaşayan bir ülkeye dönüştük. Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, bir yandan da Korornavirüs salgını can almaya devam ediyor. Yaşanan bunca acı olaylara ve ölümlere bu toplum nasıl dayanıyor? Duygularımız mı törpülenmiş, yoksa ölümden mi korkmuyoruz.

Televizyon kanallarını açtığımızda, haberlerin neredeyse tamamına yakınını ölüm, şiddet, yangın, kavga ve kazalar oluşturuyor. Her yerde kavga, şiddet, gözyaşı, kan ve acı var. TV dizilerinde, sokaklarda magandacılık ve çetecilik de "rol model" haline gelmiş.

- Meclis'te kavga var,
- Adliyede kavga var,
- Mahallede kavga var,
- Hastanede şiddet var,
- Sokakta şiddet var,
- Evde şiddet var...

Şiddetin ve kavganın hakim olduğu mekan neredeyse kalmamış. Kavganın ve şiddetin en çok yaşandığı yer TBMM. Meclis kavgayla açılıyor, kavgayla kapanıyor. Bir ülkenin meclisinde sürekli kavga olursa, sokağında cinayet ve şiddet bitmez! Ülkenin dört bir tarafında yaşanan şiddet içerikli haberleri izlemekten psikolojimiz bozuldu. Hiçbir yanlış ve hata hoşgörüyle karşılanmıyor. Eleştiriye tahammül kalmamış. Hareket halindeyken aracını durdurup silahını çekenlerin, sokak ortasında bıçaklı ve sopalı kavgaların yaşandığı bir ülke imajını taşıyoruz. Bu kadar şiddet yanlısı ve kavgacı bir toplum olmanın sebepleri mutlaka araştırılmalıdır. Yoksa başkaları değil, biz birbirimizi bitireceğiz!..