Aslında sağlıkçı kelimesini kullanmayı çok sevmiyorum, onun yerine sağlık çalışanı demek çok daha doğru olacaktır sanırım. Son günlerde sağlık çalışanları ile doktorlar arasında suni bir kavgaya şahit oluyoruz. Suni diyorum ama tabi bunun gerçeğe yakın bir çok sebebi de var. Her ne kadar bunun sebebi geçim zorluğu, çalışma koşullar olarak görülse de işin içinde başka  şeylerin de olduğunu zannediyorum. Bu konuya biraz kafa yorup sebeplerini anlamaya çalışacağım. Tabi bu her zamanki gibi çok farklı bakış açıları ve benim düşüncelerim çerçevesinde olacak ve sanırım bu yazım iki tarafı da biraz kızdıracak.

32 yıllık meslek hayatımda ki bunun içinde sağlık ocağı, hastane, hudut sahilleri ve en son olarak da aile hekimliği var, hiç bir personelimden bana karşı yapılmış bir saygısızlığa, başkaldırıya rastlamadım dersem yeridir. Sadece bir sağlık ocağında kişisel husumetinden dolayı bir sağlık memuru ile sıkıntı yaşadım ama o da her zaman hekimliğime ve bilgime saygı duymasını bilmiştir. Ama şimdi görüyorum hemşireler biz doktordan daha çok şey biliyoruz, daha çok çalışıyoruz, daha çok kazanmalıyız havalarındalar. Evet aslında meslek tecrübeleri ile klinikteki öğrendikleri ile yeni mezun bir doktordan görünürde çok şey biliyorlar gibi hissedilebiliyor ama ani ve değişen olaylarda bir hekimin düşünme şansına ve yetkinliğine sahip değillerdir veya ben öyle olduğunu umuyorum. Bunda bence en büyük etken Tıp fakültelerimizde yeterince pratik eğitimin yapılmaması, tıp fakültesi mezunu yeni doktorların yeterince saha tecrübesi olmadan hasta karşısına itilmesi ve tecrübe kazanırken de yardım aldığı sağlık çalışanından daha sonra saygı görmemesi yatıyor. Biz 4. sınıftan itibaren tek başımıza polikilinik yapar, yatan  hastayı klinikte sanki doktoru bizmişiz gibi takip eder ve vizitlerde hastayı biz sunardık. Yetmezdi sık sık acillerde gönüllü nöbete kalır, burada hem acil müdahale, sütur atma, doğum yaptırma gibi bir çok müdahalede yardımsız gözetim altında tedavi yapardık, mezun olunca da hem sıkıntı çekmedik hem de hemşiremin, ebemin, sağlık memurumun işini ondan iyi yaptığım için ona yaşı benden çok daha büyük olmasına rağmen amirlik yapabildik ve saygınlıklarını kazandık. Şimdi yanımıza staja gelen son sınıf öğrencileri aile hekimliğinde poliklinik yapmaya zorladığım halde yapamıyor. Bu kişi gittiği sağlık kuruluşunda personeline nasıl kendini kabul ettirecek, nasıl saygı kazanacak, çok zor işi…

Sağlık personelinde anlamadığım husus da şu özel hastanelerde sağlık çalışanları asgari ücretle tatil dinlenme bilmeden var güçleri ile çalışıyor, hiç sesleri çıkmıyor, orada çalışan doktorlar devlette çalışan doktorlardan kat be kat fazla çalışıyor, sağlık çalışanı ile doktor arasında inanılmaz bir uçurum var ama orda kimsenin sesi çıkmıyor ama iş devlete gelince bizde doktor kadar kazanmalıyız, haklarımız söylemleri alıp başını gidiyor. Şükredin demiyorum çünkü bu yanlış olur daha çok kazanmalısınız bu da doğru ama siz de lütfen kendiniz doktora göre kıyaslamayın. Ne hukuki, ne vicdani, ne de idari olarak doktorun sorumluluğu sizde yok. Alınan eğitimin zorluğu çekilen sıkıntıların büyüklüğü kaybolan yılların gençliğin hesabını yapmıyorum bile…

Bir ebemin bana söylediği bir şeyle yazımı bitirmek istiyorum. "Hep kızardım doktorlara biz daha çok çalışıyoruz ama doktor daha çok kazanıyor, haksızlık bu diye düşünürdüm, ta ki kızım tıp fakültesini kazanıncaya kadar kızımın neler çektiğini, verdiği emeği görünce artık böyle düşünmüyorum, az bile kazanıyorsunuz."

(Ozanca sağlık mobbing politika kitabımdan)