“Yaşam hep bir öğretiyle devam etmez mi!? Bedeli bazen çok ağırdır. Sızlayarak yanar hislerin, taa derinlerinde… Bazen de dudaklardan dökülen bir sevgi demetidir. Tebessüm bırakır yüzünün güzelliğinde.” Diye konuşurken Emel’in yüzünü avuçlarının arasına almıştı yavaşça. Kadın, bedeninin yenilmişliğini daha fazla saklayamadı kendinden. Bıraktı Metin’in dayanılmazlığına… Fırtınalar koparken, kan akan damarlarında, isyandaydı kalbi Emel’in aslında.

Metin’in sözleri,  avuçlarının içinde kaybolmuş yüzüne sinen, ten kokusuyla karışarak Emel’in burnunun direğini sızlattı bir an. Bu kokuda, aşk vardı halen, dün de olduğu gibi. Bu kokuda, odayı saran kahve kokusu vardı, dünde olduğu gibi. Hatta bu kokuda aldatılmışın dayanılmaz hafifliği vardı. Islattı gözyaşları, ten kokusunun içinde kaybolmuş tenini. Bedeninin yakınlığını, istemsizce kurtarmaya çalıştı Metin’den. Sanki biraz önceki teslimiyetçi ruhunu yaşayan, o değilmiş gibi.

Ah bu başkaldıran çelişkileri yok muydu, görmezden gelmek istediği, sevgisinin saklı kaldığı yüreğinde. Kalbinin acıdığını hissetti o an Emel… Ta ki Metin’in, ruhuna yansıdığı o anından itibaren.

 Bir sarsıntıydı bedenine yansıyan, çığlıklar atıyordu. Ama duymuyordu ki kalbi. Parçalanırcasına kıvranıyordu, yaşadığı tüm güzel duyguları… Düşünceleri ağlıyordu kontrolsüzce sanki. Artık aklı firardaydı, aldatıldığının acısını yaşarken.

Ne anlatıyordu yine Metin? Hangi alıntılardan, hangi kitabın hangi parafındandı bu duydukları…

 Metin’in avuçlarında yüzünün saklı kaldığının ayırdına vardı bir an. Bu kadar mı kötüydü, safçasına sevmek de, ihanetin bedelini ödemeye mahkûm bırakılıyordu.
Zaman durmuştu sanki. Bir ay mı, yedi ay mı yoksa yıllar mıydı, bilinmezin girdabındaydı artık. Acıyan kalbi donmuştu Emel’in…