Hayat tek pencereden ibaret değil. Hayatın farklı pencereleri vardır.  Hayata; içerisinde insanın, bitkinin ve hayvanın olduğu her şeye değer verebilmek, insanların düşüncelerine ve duygularına saygılı olabilmek, yaşama dair her şeyi kucaklayabilmek, sevgi ve hoşgörüyle bakabilmek!

Hepimiz; iyi, huzurlu ve mutlu bir yaşamın peşinden koşuyoruz. Dolayısıyla bütün mücadelemizde yaşam koşullarının iyi olması için oluyor. İyi yaşam koşulları herkesin hakkıdır. Buna kimsenin itirazı olmaz. Ancak iyi yaşam koşulları ile kaliteli yaşam koşullarını birbirinden ayırt etmek gerekir. Çünkü bir insanın kaliteli yaşam koşullarına sahip olması için öncelikle kendisini arayıp bulması gerekir. Oysa iyi yaşam koşullarına maddi olanakları yerinde olan herkes rahatlıkla ulaşabilir.  

 
Hayatın içerisinde akıp gidiyoruz. Dolayısıyla sabretmeyi de bileceğiz, paylaşmayı da bileceğiz, duygularımızı ve düşüncelerimizi ifade etmeyi de bileceğiz. Gülüp eğlendiğimiz zamanlarda olacak, öfkelendiğimiz zamanlarda olacak, ağladığımız zamanlarda olacak. Önemli olan yaşadıklarımızın, hatıralarımızın vicdanımızı rahatsız etmemesidir. Yaşadıklarımız, vicdanen bizi rahatsız ediyorsa yaşam bizi sobelemiş demektir.

Hayat öyle bir şeydir ki herkese farklı bir dünya sunar. Kendimize ait dünyada yani iç dünyamızda özgür olmak istiyorsak öncelikle kendimizin farkında olmalı ve kendimize güven duymalıyız. İç dünyamızı ne kadar keşfedersek kendimizi dışa karşı o kadar iyi ifade ederiz.

Bizler, yaşadığımız olaylar arasında ilişki kurmayı beceremiyoruz. Bu bizim belki kusurumuz, belki de eksiğimizdir. Ne olursa olsun yaşamdaki mutsuzluğumuzun temel sebeplerinden biridir. Bir başka önemli husus ise kendimizi yaşama olduğu gibi aksettiremiyoruz. Bunun neticesi olarak da çıkarsız dostluklarda kuramıyoruz.

Yaşantılarımızın hakimi korku ve kaygılarımız olmuş. Başa çıkamadığımız travmalar, kaygılar, takıntılar neticesinde kendisini gösteren depresyon, duygusal dünyamızı alt üst ettiği gibi davranış bozukluklarına da yol açmaktadır. Hayatın içerisinde mutlu ve huzurlu bireyler olarak yaşamak istiyorsak bunun yolu her ne kadar ekonomiden geçse de, önce kendimizle, sonrada çevremizle kuracağımız sağlıklı iletişimden ve birbirimizi SEVMEKTEN geçmektedir. Hiçbir şeyden mutlu olamayan, sürekli şikayet eden ve her şeyde olumsuzluk arayanlar, kendi içindeki sıkıntının yansımasını yaşıyordur, yani içinde bir savaş vardır. İçteki savaş, dışarıdaki güzellikleri görmesine mani oluyordur.

 Önce kendi içimizi arındırmalıyız ki, bakışlarımız, algılarımız ve sözlerimiz temizlensin. İçinde diken bahçesi büyütenin sözleri de o dikenlerden oluşur. O sözlerle canı yanan muhataplar seslerini yükselttiklerinde, insan önce kendi sözleri ne kadar can yaktı ona bakmalı ve daha sonra da bunları içinden nasıl temizleyeceğini düşünmeli. Karşımızdakine sinirlenmekten ve suçlamaktan daha kolay bir şey yok fakat kendisini tartacak ilim kadar da güzel bir şey yok.

 Hayata hangi pencereden ve ne açıdan bakıyorsanız onu  görürsünüz. Asıl olan sevgi penceresinden bakabilmektir. Sevgi penceresinden bakabilmeyi öğrenmeliyiz. Kalbimizin dışarıya bakan penceresinden bakarız hayata. Yüreğimizde ne  biriktirdiysek, hayata da öyle bakarız. Sevgi ile dolu ise kalbimiz, yüreğimiz, hayata da sevgi ile bakarız. Aslında, insan, fıtrat olarak güzeli görme, güzel yapma ve sevgi ile bakma üzerine doğmuştur. Bizler sonradan öğreniriz hayata olumsuz pencereden bakmayı. Sonradan öğreniriz nefreti, kötülüğü, sevgisizliği…

Gelin iyiyi, güzeli ağırlayalım yüreğimizde. Güzeli görelim, güzeli yaşayalım. Eksiklere, yanlışlıklara yoğunlaşmayalım. Kalp penceremizden güzel bakalım ki güzeli görelim. İnsanlara, hayvanlara, evimize, mahallemize, şehrimize, ülkemize, dünyaya, evrene, velhasıl her şeye sevgi ile bakalım. Yürek penceremizden bakarken dışarı, derin bir nefes alalım. Dışarıdan sevgi çekelim içimize. Gözlerimizden ışık saçmalı dışarı bakarken. Sevgi kokmalı nefesimiz. Ağzımızdan sevgi sözcükleri çıkmalı. Yaşadığımız bu zorlu hayat şartlarında hepimizin sevgiye ihtiyacı var...