İnsanlar limana yanaşacak gemiler gibi sığınacak sevgiler, aşklar, dostluklar, arkadaşlıklar arar bazen…

Bazen de bir insanın tek ihtiyacı olan tutunacak bir el, kendisini anlayacak, sevecek bir yürek, yüreğini dökecek, gözyaşlarını paylaşacak bir omuzdur…

Sevmek bir ömrü sevdiğinin yoluna sermek  değil, ömrünü sereceğin yolda beraber yürüyebilmeyi bilmektir…

Peki sevgi şiddete, nefrete nasıl dönüşür?
Oysa,
"Bozulduğu zaman insandan daha korkunç bir yaratık yoktur" demiş Sophokles…

Seven sevdiğini incitir mi?

"İnsan sevdiğini incitirmiş" diye de eski bir söz vardır, aslında insanı inciten de hep sevdikleri değil midir? Hayal kırıklığına uğratan, şaşırtan ve sonunda da pişman eden…

Çok sevdiğiniz halde kırdığınız kimse olmadı mı hayatınızda?
Aşk yüzünden gözlerinizin kör olduğunda sizi uyaran ailenizden kimseyi üzmediniz mi?
Veya dostum dediğiniz kişinin kalleşliklerinden gözyaşlarınız akmadı mı hiç?
Annenize, babanıza darılıp, kardeşinizle kavga etmediniz mi?
Çocuğunuzun size karşı davranış ve tutumlarından incindiğiniz olmadı mı?

Sevgi neden hep fedakarlık gerektirir?
Kadını, erkeği farketmiyor günümüzde…
Çok seven kıskanır… Kıskanan insanın da gözlerini kötülük, kin, nefret, intikam bürür… Gözü sevdiğini görmez nedense… Bir anlık öfkelerle ne ağızdan çıkan cümlelere engel olunur, ne de (keşke hiç olmasa) maalesef şiddete…

Oysa kırılan önce hep kalptir…
Çok sevdiğiniz insanlar neden sizi üzerler biliyor musunuz?
Çünkü size yapılan her hatayı affedersiniz de ondan…
Her yalanı söylenmemiş kabul eder, hiçbir şey olmamış gibi devam edersiniz…
Çok üzseler de üzdükleri taraflarınızı kendiniz iyileştirmeye çalışırsınız.
Onlar sizi üzerken de bu yüzden hiç çekinmezler… Nasıl olsa affedecek, unutacak, iyileşecek… Hiçbirşey olmamış gibi herşey kaldığı yerden devam edecek...

Seven sevdiğini incitir mi?
Evet…
Seven sevdiğini incitir bazen…
Oysa sevenden çok sevilen, ne kadar incinse de unutmaz ama hiç unutmaz…