Hayat uzun ve zorlu bir yolculuk…
Durduramadığımız zamana karşı yarışıyoruz…
Bazen yalnız, bazen sevdiklerimizle yürüdüğümüz bir yol hayat…
Omuzlarımızda dünyanın yükünü taşıyoruz sanki…
Öyle zor geliyor ki oysa taşıması…
Bir kere yaşadığımız şu hayatı aldığımız nefeslere bölüyoruz…
Sevinçler, kederler, acılar…
Yüklendikçe yükleniyor…
Kibirli, egolu insanlar ayaklarımıza pranga gibi…
Saygısız, sevgisiz, empati yoksunu zavallı karakterlerle dolu etrafımız…
Şöyle bir gözden geçirince maziyi, "Neden ben yaşıyorum bunu?" dediğimiz kötü anlarla kıyaslayınca iyi anlarımız ne kadar az geliyor gözümüze…
Yıprandık derken akıllandık, yüreklendik belki de…
İnsanlara güvenmemeyi, hep gardımızı alarak yaşamayı…
"Ne kadar uzak o kadar huzurlu bir yaşam" demeyi…
Böyle böyle uzaklaşıyoruz birbirimizden…
Sevgi dolu kalplerimizi soğukluk sarıyor…
Kötülere ve kötülüklerine bağışık hale geliyoruz sanırım zamanla…
Hayatımıza değer katan insanları eleyip onlara daha fazla zaman ayırmayı öğreniyoruz.
Tüm sevgimizi onlara bahşetmeyi, güzel anları onlarla paylaşmayı tercih ediyoruz.
Yüklerimizden kurtulmayı, "Ben" demeyi bilmeliyiz…
Hayatınıza hayat katan insanlarla olmanız dileğiyle...