Ne eksik bu çağda, biliyor musunuz?
Biraz vicdan… Biraz utanma… Biraz da ceza.
Bir yanda; mahcubiyetin yerini pişkinlik, özür dilemenin yerini “like” sayısı, adaletin yerini “bağlantılar” almış.
Öbür yanda; yüzlerce yıldır ağlayan coğrafyalara hâlâ bir bardak su veremeyen sözde uygarlıklar…
“Ar ağacı” lazımdır çünkü bu çağ, utanmayı unuttu.
Kendinden utanmayan, halkından, milletinden, insanlığından hiç utanmaz.
Ne rezil hırslar, ne namert alışverişler, ne çürük menfaatler yaşanıyor da, kimse yüzü kızarmadan yoluna devam ediyor.
Birileri utanmayı öğretmeli yeniden.
Bir ağaca bağlayıp, ar (ayıp) duygusunu yeniden damarlarına aşılamalı bu toplumun her katmanına.
“Dar ağacı” da lazımdır çünkü bu çağ, cezasız kaldı.
Zulüm eden, sömüren, çalan, yakan yıkana “etiket” veriliyor ama, ceza verilmiyor.
Mazluma “sabret” deniyor, zalime “başarılı (etiketi ne ise)”…
Bazen bir darağacı, adaletin susan dilini yeniden konuşturur.
Korkulacak bir şeyin kalmadığı yerde, her alçak cesur olur.
Ve her cesur alçak, pişkin bir hal aldı.
Evet…
Bu çağın estetik bina projelerinden, yapay zekâdan, uzay turizminden daha önce;
Bir ar ağacına,
Bir de dar ağacına ihtiyacı var.
Çünkü bir toplumda utanma kalmadıysa, ceza da yoksa,
Orada medeniyet sadece vitrin süsüdür.