Koronavirüs pandemi sürecinde çok acılar yaşadık ve yaşamaya da devam ediyoruz. Bu süreçten en çokta sağlık çalışanlarımız etkilendi, ölümü hep enselerinde hissettiler.  Binlerce insanımız, yüzlerce sağlık çalışanımız hayatını kaybetti.

Vaka ve ölüm sayıları her geçen gün artıyor. Tedbirler ve aşılar yetersiz!  Bir yılı aşkın pandemi sürecinde çok sıkıldık, boğulur gibi olduk, bu yüzden isyanımızı kuralları ihlal etmekte bulduk. Pandemi sürecinde sevdiklerimizi, yakınlarımızı birer birer kaybettik. Sevdiklerimize sarılamadık, cenazelerimiz kimsesiz kaldı. Hiçbir şeyin tadı tuzu, hiçbir şeyin bereketi kalmadı.

Ekonomik olarak çöktük, evlerimiz misafirsiz, gönüllerimiz yarensiz kaldı. Bu süreçte yaşadıklarımızı, üç üniversite bitirsek öğrenemezdik. Kimisi işini, kimisi aşını kaybetti, kimisi de parti kongrelerinde salonları lebalep doldurarak toplantı yaptı, kuralları yok saydı. Diğer taraftan gariban vatandaşlar da eldeki imkanlarla kendi başlarının çaresine bakmak zorunda kaldı.

Ölümü hep uzaklarda düşündük, hep yaşı büyük olanlar gider zannettik, sonra bir baktık ki her yaşta herkesin ölümle yüz yüze geldiğini gördük. Evden çalışmayı, uzaktan eğitimi öğrendik. En güzel giysilerimiz gardolaplarda asılı kaldı. Sıla hasreti çekenler memleketlerine gidemedi, ne ziyaret ne bayram kaldı, tatil özlemi çekenlerin hayali bir başka bahara kaldı. Aslında pandemi sürecinde çok şeyler gördük ve yaşadık. Acaba bütün bu yaşananlardan ne derece ders aldık, ya da alıyoruz.  Ne diyelim Allah böyle bir salgını, böyle bir acıyı bir daha göstermesin...