Eskiden komşuda cenaze olsa, en azından 3 gün sessiz kalıp, ayıp olur diye radyo ve televizyon açmayan insanlardık.

Millet ikiye hatta üçe bölünmemişti. Kutuplaşma ve ayrıştırma diye bir şey yoktu. Hal hatır sorulurdu, muhabbet vardı. Sevgi, saygı, hoşgörü  vardı.

İnsanlar arasında yardımlaşma, paylaşma vardı. Evde hastanede hasta ziyaretlerine gidilirdi. Bayramların bile bir anlamı, heyecanı ve coşkusu vardı.

Bunların hepsi ne yazık ki bitti... Kimsenin öyle vatan, bayrak, diye bir derdi de kalmamış!

Herkes günlük düşünüyor, günlük yaşıyor. Millet cep telefonu ve televizyon dizilerinin esiri olmuş. Ondan başka gözleri hiçbir şeyi görmüyor.

Bize ne oldu, neden bu hale geldik? Neden çevremize hatta kendimize karşı bu kadar duyarsız bir toplum olduk?

Gelişmiş toplumlarda teknoloji insanları daha medeni, daha kültürlü hale getiriyor. Biz ise teknoloji geliştikçe millet zıvanadan çıkıyor.

Tahammülsüz, kuralsız, kavgacı ve şiddet yanlısı toplum olup çıktık. Televizyon haberlerinin neredeyse tamamına yakını siyasi gerginlikle, hırsızlıkla, cinayetlerle, sokak şiddetiyle ilgili.

Hele bu pandemi süreci insanları iyice birbirinden kopardı. İğneden ipliğe gelen okkalı zamlarla herkes geçim derdine düştü.

Milletin kendi öz benliğini yitirdiğini, duyarsız ve hoşgörüsüz halini görünce, sizi bilmem ama ben o eski günleri mumla arıyorum...