Bugünlerde Darüşşafaka bursu başvuruları anons ediliyor, gerçekten çok önemli bir kurum ve gerçek mağdurlara yardımcı olan ender kuruluşlarımızdan… Herhangi bir siyasi, dini, politik bir amaç gütmeden, temelleri sağlam atılmış ender kurumlarımızdan biri, iyi ki varlar…

Bu anonsu duyunca iki anım canlandı. Birinci anım lise yıllarında tanıştığım bir arkadaşım. Şuanda Türkiye'nin en ünlü doktorlarından biri, çok zeki ,çok yardım sever, çok çalışkan, bu dünyada kıskanmakla saygı duymak arasında kaldığım, kimi zaman yarıştığım ama beni her zaman geçmesinden büyük keyif duyduğum bir arkadaşım...

Bu arkadaşım henüz 9 yaşında iken bir işadamı olan babası iflas edince intihar ediyor, aile yani annesi ve kendisi büyük borç altında bir anda her şeylerini yitiriyorlar ve bir anda fakirleşiyorlar. Çevrelerindeki bir çok insan onları terk ediyor. Anne çaresizlikten belki de bir süre sonra başka bir evlilik yapıyor ama evlendiği adam bir türlü oğluna alışamıyor. Çocukta yatılı okulu ve Darüşşafaka bursunu kazanıp o zamanlar Ege'nin tek Anadolu lisesi olan Bornova Anadolu lisesini kazanıyor, okul giderleri vakıf tarafından ödeniyor. Benim bu arkadaşla tanışmam lise ikide dersanede oldu, dersaneler o zaman dereceye girenlere ücretsiz eğitim verirdi, ben de bu arkadaştan sonra ücretsiz ders imkanı kazanmıştım, o zamandan sonra aramızda gizli bir rekabet vardı. Yapılan ara sınavlarda genellikle o benden daha yüksek puan alırdı sonra o Ege Tıp Fakültesine ben 9 Eylül Tıp Fakültesine gittik, sonra da o arkadaşım çok başarılı oldu.

Bu olayı bir başka olayla bağdaşlaştırmak isterim, sanırım Edirne'de idi bir doktor arkadaş sebebini bilmediğim bir sebeple 9 yaşındaki çocuğunu boğuyor sonra da intihar ediyor. Benim yorumum kendi intiharı düşünüyor ama sonra "bu çocuk ne olacak" diye düşünüp önce onu öldürüyor sonra da intihar ediyor. Benim bu durumlarda en çok acıdığım bu arkada kalan çocuklar oluyor her zaman. Tamam işlerin bozulabilir, tamam psikolojin bozulabilir, tamam artık yaşamak sana acı verebilir, ölmeyi isteyebilirsin ama daha yolun çok başındaki yavrundan ne istiyorsun? Belki senin yokluğun onun yolunu açacak, çok başarılı bir insan olarak insanlığa faydalı olacak ne biliyorsun? Niye o günahsız yavruyu da kendi girdabında sürüklüyorsun? Sen gideceksen git, geride kalanı sürüklemenin, onun günahına da girmenin mantığı ne?

Bir an yaşamın çok içinde yaşadığım bu iki duygu arasında kaldım. Bir darüşşafaka anonsu beni acı tatlı bir çok anıya götürdü. İşte gerçekten birilerine yardımcı olmak istiyorsak yardım yapacağımız ender güvenilir kuruluşlardan biri. Ne kadar çok yardım yaparsak o kadar çok kişinin hayatına dokunacağız ve bu kişiler de eminim başka çocukların yetişmesi için katkıda bulunacaklar. Siz küçük bir kıvılcım verin, onlar bize alev olarak dönerler, zaten dönüyorlar da…

Arkadaşlarımın isimlerini vermek istemiyorum beni isimlerden çok olaylar ilgilendiriyor. Nedense bu bencil dünyada insanlar kendilerine acımadıkları gibi kendi çocuklarına da acımıyorlar. Halbuki kimin nasıl büyüyeceğini, ne olacağını kimse bilemez. Bakın Atamız 7 yaşında babasız kalmış ama annesi onu ne yapıp edip yetiştirmiş ve bu çocuk bir ulusu yeniden kurmuş, ne malum senin o kıydığın yavrunun da böyle bir yaşamının olmayacağı, ne hakkın var onun da canını alıp kaderimizle oynamaya? Bu ne bencilliktir böyle?

(Ozanca sağlık mobbing politika kitabımdan)