Bir gün ülkenin birinde soğuk bir kış günü ülkenin kralı, sınırlarda gezerken sınırda bekleyen bir askerin soğuktan titrediğini ama nöbetini bırakmadığını görür, askere sorar "üşüyor musun" diye üşüdüğünü ama nöbeti asla bırakmayacağını söyler. Bu cevap kralın hoşuna gider ve "sana battaniye göndereceğim" diye söz verir. Daha sonra battaniye göndermeyi unutur ve bakarlarken sabahında asker soğuktan donarak ölmüş.

     Bu fıkrayı niye anlattım derseniz sağlık çalışanları olarak bizler de aynı durumdayız. Biz hiç bir karşılık beklemeden işimizi yapıyorduk, canımız pahasına her türlü hastaya bakıyor, hastalık kapıyor ve ölüyorduk. İstediğimiz sadece bazı malzemelerimizin sağlanması, ölenlerin meslek hastalığı kabul edilip çoluk çocuğunun ortada bırakılmaması idi ama sayın bakanımız ve iktidar yetkilileri bu isteklerimizi göz ardı ettiler ve onlar da bize ek ödeme vereceklerini vaat ettiler ama korona üzerinden aylar geçmesine rağmen her hangi bir ödeme yapılmıyor ve o abartı paraları da daha hiç birimiz alamadık. Bunu dile getirdiğimiz zaman da sanki çok paraya düşkünüz, para vermezseniz çalışmayız gibi bir duruma sokuluyoruz ve bu duruma çok üzülüyoruz…

        Tıpkı beklentisi olmayan askerin soğuğa dayanması ve işini yapıp hayatta kalması gibi… Biz de beklentiye sokuluyoruz ve karşılanmayınca değer verilmiyor zannına kapılıp isyan ediyoruz. O yüzden keşke bizi bu beklentiye sokmasaydınız, biz sizden herhangi bir karşılık bir iaşe beklemedik ki… Biz zaten fedakarca görevimizi yapıyorduk, beklentimiz sadece dediğimiz gibi hastalık kapanların meslek hastalığı sayılması, ölenlerin de meslek hastalığından öldüğü kabul edilip çoluk çocuğunun mağduriyetinin giderilmesi idi, çok mu şey istiyorduk?

      Trafik kazasından veya kalp krizinden ölen askerin, polisin şehit sayıldığı günümüzde biz bazıları gibi şehitlik de istemiyoruz ki bizce bu bir savaşsa bizler de bu savaşın askeriysek kesinlikle şehidiz sadece meslek hastalığı sayılsın, bu şekilde 15 yıldan az genç yaşta ölen çocuklarına ne maaş ne de sosyal güvence bırakamayan, sağlık çalışanlarına bize bir şey olursa çoluk çocuğumuz ne olur endişesinin giderilmesini talep ettik, çok şey mi istedik…

      Bunun yerine nerden verileceği bile belli olmayan, bütçesi ayarlanmamış belki maliye bakanlığının da haberinin olmadığı bir parayı sanki ödeyecekmiş gibi yaparsanız soğukta üşüyen ama ölmeyen asker gibi bizi beklentiye sokarsınız. Bu da moral bozukluğu içinde çalışmamıza, bağışıklığımızın düşmesine, çalışma azmimizin kırılmasına belki de bu yüzden mücadele gücümüzün düşmesine iyi savaşamamaya ve ölümümüze bile sebep olabilir…

     Benim sizden ricam sayın bakanım ve iktidar sahipleri tutamayacağınız sözler vermeyin, bu hem bizi gereksiz beklentiye sokuyor hem de halkı hele bu işsiz aç halkı sanki çok para alıyormuşuz hıncı ile üzerimize salıyor, şiddeti körüklüyor, sağlık sistemini bozuyor. Size olan güveni çok fazla bozuyor ve bu da sizden emir almamızı çok zorlaştırıyor, lütfen yapmayın bunu…

     Sözünüzün eri olun, yapamayacaksanız söz vermeyin, komik ve güvenilmez duruma düşürmeyin kendinizi… Bir doktora bu şekilde konuşmak yakışmıyor, politikacı da olsa doktorluk mesleği yalan söylemeyi gerektirir, meslek itibarımızı da sarsmayın lütfen…

(Ozanca sağlık mobbing politika kitabımdan)