Devlet pandemi nedeniyle işten çıkarmaları önlemek için, işsizlik rakamlarını azaltmak için kısa çalışma ödeneği diye bir şey çıkarttı, bu sayede insanlar işsiz görünmüyorlar ama asgari ücretin yarısı kadar ancak para alıyorlar. Bu da zaten asgari ücretle açlık sınırının altında geliri olan vatandaşın iyiden aç kalmasına, sabit ödememelerini bile ödeyemez hale gelmesine sebep oluyor. İnsan bu yüzden konu-komşunun, akrabanın yardımlarıyla ancak aç kalmaktan kurtulabiliyorlar.

      Elektrik, doğalgaz, su, telefon, internet gibi artık çağımızın zorunlu giderleri % 35-% 50 oranında artarken asgari ücretin sadece % 8 artması bu para ile geçinen yaklaşın tüm çalışan nüfusun yarısı insan, bir de kısa çalışma ödeneği ile bunun yarısı ile yaşamaya mahkum edildiler. Bu da sabit ödeme dediğimiz bu ödemelere bile yetmiyor.

    Bu para ile çalışmak zorunda bırakılan işten çıkartmama karşılığı buna zorlanan işveren ise zaten ekonomik kriz yüzünden işyerini kapatmak zorunda kalıyor veya ancak kendi çalışarak işini sürdürüyor, yanında adam çalıştıracak gücü bulamıyor. Kısa çalışma ödeneği yüzünden işten çıkaramadığı personeline kendisi istifa etsin diye bu sefer de mobbing uyguluyor, onu istifaya zorluyor. Bu da hem işçinin psikolojik durumunu bozuyor, kendini özgüvensiz hissediyor depresyona anksiyeteye sebep oluyor, geçmeyen baş ağrıları, geçmeyen karın ağrıları kaşıntılar yapıyor. Yani kişiyi işten çıkarmak için bir de onun özgüveniyle, kişililiği ile oynuyoruz, onu işe yaramaz hasta biri haline getiriyoruz, bu da ayrı bir toplumsal sorun olarak karşımıza çıkıyor. Toplumda depresif, sinirli, hoşnutsuz kişiler artıyor, bu diğer bir çok kişiyi kişinin çevresini ailesini etkiliyor. Önceden çevresi tarafından sevilen yardım gören kişiler bu yüzden artık sevilmez, yardım göremez hale geliyor. Bunun sonucu kişi toplumdan kopuyor, yalnız kalıyor. Umudunu yitiriyor, kendine ve ailesine yetemeyeceğini düşünüyor, geçim kaygısı, sağlık kaygısı, yaşam kaygısı, gelecek kaygısı, çocuklarına, eşine ne olacağı kaygısı artıyor, bu da toplu intiharlara, ailecek ölümlere sebep oluyor.

      O yüzden aslında işi akışına bırakmak çok daha iyi olacaktır yani kişinin işten çıkmasını zorla önlemek yerine işten çıkarılan çıkar, onlara çok daha uzun süre ve aldığı maaşa daha yakın bir para işsizlik ödeneği olarak verilir ki bu bir çok uygar ülkede bu şekildedir. Zaten işsizlik fonuna para bu durumlar için birikmiyor mu? Ama siz burada biriken ve amacı bu olan parayı başka kaynaklara aktarır ve sonra burada para kalmayınca suni çözümler üretirseniz bu da başkaca sorunları gündeme getirir.

       Bir de bazı işletmeler var mesela turizm işletmeleri gibi mevsimsel çalışılıyor yani yılın 6-8 ayı çalışılıyor, 4-6 ayı boş kalınıyor ve çalışılan aydaki kazançla geçiniliyor, bu artık bir çok işletme için yaşam şekli olmuştur. Çalışanlar da patronlar da buna alışmış ve bunu sürdürmek istiyorlar, bu kişiler kısa çalışma ödeneği yüzünden zorla çalışıyor göstermekte hem işletme için hem de devlet için bir yük teşkil ediyor. İşveren işten çıkaramıyor, işletmeyi o yüzden kapatamıyor ve bu yüzden de çalışamadığı için zarar ediyor, onlar da zorla veya güzellikle işçinin kendiliğinden istifa etmesini sağlamaya çalışıyorlar, bu iş kollarında dikkate alınıp ona göre bir düzenleme getirilmesi yerinde olacaktır sanırım...

      Mobbing her durumda ister isteyerek ister istemeden yapılsın bir insanlık suçudur. Kısa vadeli bir kazanç için bir kişiye mobbing yapmak o kişinin kendisine, ailesine, çevresine, arkadaşlarına, topluma büyük zarar vermektedir. Lütfen bu durumun farkına varalım, ne mobbing yapalım ne yaptıralım. Şahit olduğumuz anda da müdahale etmekten çekinmeyelim, çünkü bunun ucu bir şekilde bizim hayatımıza da etki eder.

(Ozanca sağlık mobbing politika kitabımdan)