Taliban deyince aklıma hep Taliban liderlerinin insanlığa, kadına, çocuğa bakışı gelir. Teknoloji düşmanlığı, insanları zorla yaşam şekline uydurma, kıyafetine sakalına karışma da olsa hiç bir insanda hatta hiç bir hayvanda hatta hatta hiç bir canlıda olmayan oğlan çocuklarına düşkünlükleri, onları daha on yaşındayken ailelerinden satın almaları veya zorla kaçırıp kendilerine seks kölesi yapmaları, sapıklıkları gelir ve onları gördükçe dinimden, insanlığımdan iğrenirim.

Bizde de yok muydu, bazı tarikatlarda bu tür sapkınlıklar, bu tür aşağılık insanlar... Hatta bir devlet büyüğümüz hanım bakanımız "bir kereden bir şey olmaz" demişti, sanki kaç kere olduğunu kendi görmüş gibi sanki oluşacak travmanın kaç kerede olduğunu bilir gibi…

Bir tarikatın sözcülüğünü yapan bir cami imamı da "bizim zamanımızda da olurdu böyle şeyler, biz bademle derdik, hepimiz o yollardan geçtik" demişti hatırlarsanız, sanki yaşadığı şeyler normalmiş gibi, daha da iğrenç hale getirmişti dini inancımızı…

Osmanlı devrinde sarayda oğlancılık olduğu ve bununla ilgili hikayelerin olduğunu da tarihi kitaplardan öğreniyoruz hatta bu iç oğlanları daha sonra sadrazamlığa kadar yükselebiliyorlardı. Sanırım bazılarının Osmanlı özentiliği de bundan geliyordur…

Çocuğunu satan Afganlı babaya soruyorlar "nasıl için razı geliyor, biliyorsun değil mi bu oğlanı nasıl kullanacağını" diye sorulduğunda "ne yapayım benim okutmaya büyütmeye gücüm yok, arkada daha bir çok çocuk var, bu sayede hem belki çocuk okuma büyüme şansı bulur ben de bir kaç ay diğer çocukların rızkını temin etmiş olurum" diye cevap veriyor yani alan razı veren razı çocuğun zaten söz hakkı yok…

Bu tarikatların hemen hepsinde daha sonra büyüyüp mevki sahibi olanlar da çocukluklarında aynı şeyden geçmiş olmalılar ki yaşadıkları travmayı başkalarına da yaşatarak durumu normalleştirmeye çalışıyorlar, ben bir yazımda bundan söz etmiştim "vampir etkisi" diye merak edenler o yazımı da okuyabilirler…

Yaşadıklarını en çok zikir törenleri sırasında kalçalarını oynatma şeklinden anlıyoruz zaten, yaşadıkları her şeyi zikir dansları sırasında özgürce sergileyebiliyorlar, belki de bu sayede bunun getirdiği travmadan kurtuluyorlar.

Bu yaşadıklarından dolayı belki de insanlıktan çıkıyorlar hatta hayvandan da beter oluyorlar çünkü hiç bir vahşi hayvan asla yemeyeceği hayvanı öldürmez, yaşam hakkına saygı duyar ama bunların yaptıklarının yaşadıklarının da etkisiyle sanırım canlı olmaya bile hakkı olmayan mahluklar olarak görüyorum.

Bazı büyüklerimiz de diyor ki "bizim Taliban'la dini mezhebi benzerliklerimiz var, biz anlaşırız"… Eğer ben onlarla aynı dine, aynı mezhebe sahipsem ben dinimden vazgeçiyorum, mezhebimi de tanımıyorum. Çünkü benim dinim, benim mezhebim bu canlı bile diyemeyeceğim mahluklarla aynı şeyi asla savunamaz.

(Ozanca sağlık mobbing politika kitabımdan)